Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ

Η "Πραγματεία" είναι ένα βιβλίο κυριολεκτικά αμφιλεγόμενο, και -γι' αυτό- γοητευτικό: απ' τη μια μεριά, οι καθαρά υπαρξιακές του προθέσεις, που συγχωνεύονται σ' ένα κεντρικό σημείο οντολογικής φύσης, κι απ' την άλλη, οι ξεκάθαροι δεσμοί του με την επαναστατική θεωρία, όπως την γνωρίσαμε στον Ντεμπόρ. Είναι γνωστό πως ο τελευταίος καθόρισε το θέαμα σαν τον υποβιβασμό της αξίας χρήσης σε αξία αναπαράστασης, δηλαδή σαν τον υποβιβασμό της ίδιας της ζωής σ' ένα θεωρητικό σχήμα. Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πως, η συνέπεια της μεθόδου που οδηγεί σ' ένα τέτοιο συμπέρασμα, αντιστοιχεί σε μια καινούργια χρήση της διαλεκτικής, χρήση που κατάγεται όχι μόνον από συγκεκριμένες οικονομικές αντιλήψεις αλλά, επίσης, από μια κρίσιμη προέκταση της χεγκελιανής αντίληψης του κόσμου. Ο τρόπος έκθεσης αυτών των θέσεων ευνόησε, στην συνέχεια, τη διαστρέβλωσή τους, από τη συνδιασμένη δράση της "μεσαίας" πανεπιστημιακής σκέψης και των αριστερίστικων χειρισμών. Έτσι, μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως μια κοινωνιολογία του θεάματος που θα απόφευγε να προτείνει ένα συγκεκριμένο επαναστατικό σχέδιο θάταν, επίσης, αναγκαία και, πιθανόν, περισσότερο απαλλαγμένη από "μεθοδολογικές" αλλοτριώσεις. (...) (Από την έκδοση)