ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΕΝΤΟΣ ΚΡΙΣΗΣ

Από την πρώτη στιγμή της μονοκρατορίας της Ευρωπαϊκή Ένωση έπεσε στην παγίδα της υπεροψίας και της αλαζονίας. Είδε τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού σαν λάφυρα και αφού βιάστηκε να τις ονομάσει <<αναδυόμενες αγορές >> επιδόθηκε σε μια πολιτική λεηλασίας και επιβολής υποταγής. Ο διαμοιρασμός του πλούτου της ανατολικής Ευρώπης πέρασε ως φιλοσοφία σε όλα τα χρηματοπιστωτικά και επενδυτικά σχήματα, κυβερνητικά και μη, και διευκόλυνε μια άκρως επιθετική νεοφιλελεύθερη συμπεριφορά που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η Ευρωπαϊκη Ένωση είχε μείνει χωρίς αντίπαλο στον γεωγραφικό της περίγυρο και προφανώς αυτό την οδήγησε σε αυθαίρεσίες και δογματισμούς, ενώ παράλληλα είχε ενταθεί ο εσωτερικός ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών - μελών της εξ αιτίας και της προκλητικής λείας των <<αναδυόμενων αγορών >>. Η τέλους διότι τον οδήγησε στον δρόμο της αυτοκαταστροφης. Ο ξέφρενος νεοφιλελευθερισμός καλλιέργησε την υπερκατανάλωση. Δάνεια για διακοπές, δάνεια για αυτοκίνητα, δάνεια για σπίτια. Η αίσθηση της υπεροχής έναντι του πρώην εχθρού, που επί δεκαετίες απειλούσε, υπήρξε έντονη. Η λεία των αναδυόμενων αγορών ήταν το τυράκι που οδήγησε ουσιαστικά στη φάκα του εκτροχιασμού την Ευρωπαϊκη Ένωση. Η Γερμανία, η <<ατμομηχανή >> της Ευρώπης, άλλαξε φιλοσοφία και απο μια ευρωπαϊκή Γερμανία προτίμησε τη γερμανική Ευρώπη. Ευνοημένη από την αλλαγή του γεωγραφικού χάρτη της Ευρώπαϊκής Ένωσης, όπως προέκυψε από τη μεγάλη διεύρυνση του 2004, απέκτησε σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι όλων των έταιρων της και κυρίως της Γαλλίας και στηριζόμενη στην τεχνολογική υπεροχή της φρόντισε για την εξασφάλιση ανεμπόδιστης ενεργειακής επάρκειας για τον εαυτό της κλείνοντας διμερή συμφωνία με τη Ρωσία (αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream ).