ΟΤΑΝ Η ΕΡΗΜΟΣ ΑΝΘΙΖΕΙ

Κάποτε μέσα στα βουνά ζούσε ένας κηπουρός. Κάθε μέρα κατέβαινε μέχρι το ρυάκι που διέσχιζε την κοιλάδα και γέμιζε δύο πήλινα σταμνιά με νερό για να ποτίσει τον κήπο του. Ισορροπούσε τα σταμνιά στις δύο άκρες ενός ξύλινου κονταριού κι ανέβαινε το απόκρημνο μονοπάτι για τον κήπο του, ψηλά στην πλαγιά του λόφου. Ήταν μια κοπιαστική δουλειά, αλλά ο κηπουρός χαιρόταν πολύ, φροντίζοντας τον κήπο του. Μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα, αποφάσισε να σταματήσει για λίγο στα μισά του μονοπατιού, για να ξεκουραστεί. Όταν άφησε κάτω τα σταμνιά, μια μικρή πέτρα που εξείχε από το χώμα, τρύπησε το ένα σταμνί. Κάποια μέρα, ενώ ο κηπουρός έπαιρνε τον υπνάκο του, ξαπλωμένος δίπλα στο ρυάκι, το γερό σταμνί είπε στο άλλο: "Είσαι άχρηστο!" Το τρύπιο σταμνί απάντησε: "Τι εννοείς, όταν λες ότι είμαι άχρηστο;" "Έχεις μια τρύπα στον πάτο. Κάθε μέρα το αφεντικό δουλεύει σκληρά για να μεταφέρει το νερό στον κήπο του, αλλά εσύ, μέχρι να φτάσουμε εκεί, έχεις χάσει το περισσότερο νερό σου". Το τρύπιο σταμνί με το που τ' άκουσε έπεσε σε θλίψη. Την άλλη μέρα είπε στον κηπουρό πόσο λυπημένο ήταν. "Πες μου όμως φίλε μου, γιατί είσαι τόσο λυπημένος;" ρώτησε ο κηπουρός. "Κάθε μέρα με γεμίζεις νερό, σκοτώνεσαι στην κούραση για να ανέβεις στο βουνό κι όμως τη στιγμή που φτάνουμε στον κήπο, το περισσότερο νερό μου έχει χυθεί", είπε με θλίψη το τρύπιο σταμνί. "Είναι αλήθεια πως έχεις μια τρύπα", είπε ο κηπουρός, "όμως ξέρεις τι σημαίνει αυτό;" "Σημαίνει ότι είμαι τελείως άχρηστο. Δεν μπορώ πλέον να εκπληρώσω το καθήκον μου. Να μεταφέρω το νερό που χρειάζεσαι", είπε το σταμνί κι ένιωσε ακόμη πιο λυπημένο. "Έχεις παρατηρήσει το μονοπάτι που ανεβαίνουμε για να φτάσουμε στον κήπο;", ρώτησε ο κηπουρός. "Χάρη σε σένα η μια πλευρά του μονοπατιού είναι τώρα γεμάτη λουλούδια. Όταν είδα ότι έχεις μια τρύπα, άρχισα να φυτεύω σπόρους κατά μήκος του μονοπατιού και τώρα είναι ολάνθιστο. Οι μέλισσες έρχονται να μαζέψουν το νέκταρ από τα πολύχρωμα λουλούδια. Βλέπεις, λοιπόν, ότι δεν είσαι καθόλου άχρηστο;"