ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ

Δεν έχω συναντήσει ακόμη κανένα να σκουπίζει καλύτερα από μένα. Ήταν κοντή και διευκόλυνε πολύ να κρατάει τη χορταρένια σκούπα, αυτή χωρίς το ξύλινο κοντάρι, με τη λαβή σφιχτοδεμένη με σύρμα. Ακόμη στην αυλή δεν είχε πέσει τσιμέντο, και η Σίσσυ, παρατσούκλι που της κόλλησε η αδερφή μου, ταξίδευε με τη σκούπα της πάνω στο χώμα σαν μάγισσα που λεγόταν ότι ήταν. Χωρίς να έχει ακουστά για τον Σίσυφο, μου δίδαξε άθελά της και κόντρα στον χαρακτήρα της, τον μύθο του. Εκτός κι αν ήταν εν τέλει αποκλειστικά δικός της. Όταν η ενέργειά της γινόταν τόση και ειδικά τέτοια, που οι κότες έτρεχαν μακρυά, άρπαζε το σάρωθρο και ξεκίναγε να φροντίσει το κομμάτι που έθαψε, την ίδια στιγμή που παντρεύτηκε. Η Σίσσυ πολεμούσε την ανία και το πνίξιμο της ζωής της με αυτή τη χορτάρινη σκούπα. Ξύνοντας το χώμα ρυθμικά έγδερνε την πραγματικότητα, προσπαθώντας να δει από το κέντρο ενός ανεμοστρόβιλου, πώς θα 'ταν η ζωή της αλλού. Μαγνητιζόμουν και παρακολουθούσα όλες τις κινήσεις, όλα τα μικρά σκουπιδάκια ή χορτάρια, που στροβιλίζονταν και έπαιρναν τον δρόμο για τον μπαξέ, όπως τον έπαιρνε εκείνη πηγαίνοντας να συναντήσει τον άνδρα της αδελφής της κρυφά, πριν την προξενέψουν. Όταν σκούπιζε μεταφερόταν, όπως συμβαίνει στον διαλογισμό, σαν τον δάσκαλο που η γαλήνη του έρχεται απ' τον πόλεμο, και η εγκαρτέρηση κρύβει τη θλίψη του. Και γω μετρούσα πόσες κινήσεις δεξιά πόσες αριστερά, θα ξεχάσει κάτι, έστω και μικρό έστω και ασήμαντο; Όχι, τα θυμόταν όλα, και η σκούπα ήταν το σπαθί της που ήθελε να κόψει αυτή τη ζωή, όλα τα νήματα να γυρίσουν πίσω, πριν ξαναπιάσει απ' τη αρχή την αυλή.