ΕΖΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ

Άλς... όπως αλμύρα. Αλμύρα... όπως θάλασσα. Αλμύρα και θάλασσα, ένα με την πίκρα την μοναξιά και την στυφάδα του κινδύνου που κρύβει η ζωή του ναυτικού. Αλμύρα... όπως θαλασσινό νερό. Πιοτό γλυκόπικρο με μπόλικη δόση "μη με λησμόνει" πότισαν οι ναυτικοί τις γυναίκες τους. Κι αυτές ήπιαν από το ίδιο πιοτό και τους περιμένουν να γυρίσουν, με μια αγκαλιά γεμάτη λουλούδια για να τους πουν δεν σε λησμόνησα, πάντα σε νοιαζόμουν, δεν σε ξέχασα. Με το βιβλίο αυτό, ταξιδέψαμε παρέα στα πέρατα του κόσμου, στο βασίλειο της εγωίστρας θάλασσας. Μιλήσαμε περί ανδρών και στα πρόσωπα του Περίανδρου και του Μιχάλη, βλέπουμε τα πρόσωπα όλων των καπεταναίων και των ναυτικών που πλουτίζουν τη θάλασσα με τον ιδρώτα τους. Στη δούλεψή της μόνο άντρες, γυναίκα καμία. Η Θάλασσα είναι ζηλιάρα δε θέλει ανταγωνίστριες, θέλει να είναι μόνη αφέντρα στην επικράτειά της. Τα άλλα θηλυκά έξω απ' αυτή, στα λιμάνια, στις πόλεις στα χωριά, να περιμένουν πότε η πλανεύτρα θάλασσα θα επιτρέψει στα αρσενικά να γυρίσουν πίσω. Πολλά τα αγάπησε τόσο πολύ, που τα κράτησε για πάντα κοντά της. Εμένα, δε με δέχτηκε κοντά της, γι' αυτό ίσως την αγάπησα τόσο. Σ' όλες αυτές τις γυναίκες αφιερώνω αυτό το μυθιστόρημα, σαν κατάθεση στη μεγάλη, στην αβάσταχτη καρτερικότητά τους, και στην γυναίκα μου την Χλόη που περίμενε καρτερικά να τελειώσω το βιβλίο και να πάμε ένα αληθινό ταξίδι οι δυο μας.