ΧΡΩΜΟΦΟΒΙΑ

Η Χρωμοφοβία –δηλαδή ο φόβος της καταστροφής ή της γενικευμένης παρακμής εξαιτίας του χρώματος– ενυπάρχει στη δυτική τέχνη από την αρχαιότητα. Αυτό γίνεται φανερό στις πάμπολλες απόπειρες να απαλλαγεί η τέχνη, η λογοτεχνία και η αρχιτεκτονική από το χρώμα, καθώς αυτό παρουσιάζεται άλλοτε ως στοιχείο του «ξένου» σώματος –του ανατολικού, του γυναικείου, του παιδαριώδους, του πρόστυχου ή του παθολογικού– και άλλοτε ως συστατικό του επιφανειακού, του ασήμαντου ή του καλλωπιστικού, χαρακτηριστικά που σε μερικές περιπτώσεις συμπίπτουν. Στη Χρωμοφοβία ο David Bachelor αναλύει την ιστορία και τα αίτια της χρωμοφοβίας από τότε που πρωτοεμφανίστηκε, χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα, την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο του 20ου, αλλά κσι την Πόπ άρτ, τον μινιμαλισμό και την τέχνη και την αρχιτεκτονική του σήμερα. Ο Μπάτσελορ προτείνει τη θέση πως το χρώμα άλλοτε συμβαδίζει και άλλοτε απορρίπτεται από την πολιτισμική φαντασία της Δύσης, μέσα από τη διερεύνηση τόσο διαφορετικών θεμάτων όπως η «μεγάλη λευκή φάλαινα» του Μέλβιλ, το «ταξίδι στην Ανατολή» του Λε Κορμπυζιέ, τα πειράματα του Χάξλεϋ με τη μεσκαλίνη, τα ταξίδια της Ντόροθυ στη Χώρα του Όζ και οι συνέπειες των πειραμάτων της σύγχρονης τέχνης με τα βιομηχανικά χρώματα και υλικά.