Η ΝΕΡΑ Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Για αρχή, η νονά με έκανε μπάνιο. "Μυρίζεις σαν κουνάβι", μου έλεγε κάθε φορά που μ' έπαιρνε στην αγκαλιά της, και γελούσε. "Το ξέρεις πως αυτό που λες είναι ρατσιστικό και δεν ταιριάζει καθόλου σ' έναν φιλόζωο;" της απαντούσα, αλλά παρ' όλ' αυτά δεν το γλίτωσα το αφρόλουτρο. Έπειτα μου έκοψε τα νύχια. Και εκεί δεν χάρηκα, νιώθω πιο κοντή τώρα, σαν να φοράω φλατ ένα πράγμα, ενώ τρελαίνομαι για τακούνια! Το μεγάλο δράμα το ζήσαμε στο πρώτο χτένισμα - μόνο αν είσαι σγουρομάλλα μπορείς να με καταλάβεις. "Βάλτε μου μαλακτικό", φώναζα, "κάντε μου μια μάσκα, αλλιώς η τζίβα δεν ξεμπλέκεται!" Τέλος, έφτασε η ώρα της φωτογράφισης. "Μπρέντα, κοίτα εδώ", "Μπρέντα, γύρισε λίγο από κει"... με ζάλισε εκείνο το απόγευμα - τι στο καλό, όλα τα περιοδικά μόδας εμένα περίμεναν να γίνω καλά για να με κάνουν εξώφυλλο; Μετά ανέβασε τις φωτογραφίες μου στο Facebook μαζί μ' ένα κείμενο που έγραφε πόσο όμορφη είμαι, πόσο αστεία και τι καλούς τρόπους έχω και πως όποιος με υιοθετήσει θα είναι πάρα μα πάρα πολύ τυχερός, κι έτσι ξεκίνησε η αγωνία και η προσμονή για το ποιος θα ενδιαφερθεί για μένα. Μια εβδομάδα μετά ήμουν στο νέο μου σπίτι. Μας πήρε μερικούς μήνες μέχρι να συνεννοηθούμε, άλλαξα και όνομα και, πλέον, το όνομά μου είναι "Νέρα" - ή "Νερούλα", όπως με φωνάζει ο μπαμπάς-, αλλά όλα πήγαν καλά. Τώρα, ενάμιση χρόνο μετά, η ζωή μου είναι ήρεμη και γεμάτη αγάπη.