ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΛΥΝΤΙΑ

Λύντια Στεφάνου (1927). Η Λύντια Στεφάνου, το γένος Γεωργούλη, γεννήθηκε στην Αθήνα. Τέλειωσε το πειραματικό γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), το ελληνοαμερικανικό κολέγιο Pierce (1946-1947) και τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (νομική και πολιτικές επιστήμες, 1945-1949). Παντρεύτηκε διπλωμάτη και ταξίδεψε μαζί του στην Ιερουσαλήμ, την Άγκυρα, τη Λευκωσία, τη Σόφια, τη Γενεύη, το Λονδίνο και την Καμπέρα της Αυστραλίας (1953-1979). Ιδρύτρια της γκαλερί Μέρλιν (1963), και ιδρυτικό μέλος των περιοδικών Παλμός (1944-1945), Αιγαίο (1945) και Στάχυς (1950-1951). Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με δημοσιεύσεις στο περιοδικό Νεανική Φωνή και στον Παλμό και το 1958 κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή της με τίτλο Ποιήματα. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Τομές, Ζυγός, Νέα Ποίηση, Νέα Ελληνικά, Εποχές κ.α. Το σύνολο του έργου της περιλαμβάνει ποιητικές συλλογές, μεταφράσεις και μελέτες. Το 1973 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου για τη μελέτη της Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης. Η Λύντια Στεφάνου τοποθετείται στη μεταπολεμική ελληνική ποίηση. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή αντλεί τη θεματική της από τα βιώματα της περιόδου της γερμανικής κατοχής, ενώ στην πορεία του έργου της στράφηκε προς την προσπάθεια απεικόνισης του αδιεξόδου του ανθρώπου μπροστά στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής του σύγχρονου κόσμου. Βασικό χαρακτηριστικό της γραφής της είναι ο συνδυασμός του λυρικού στοιχείου με τη θεωρητική σκέψη, η οποία πηγάζει από τη θητεία της στη λογοτεχνική κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας.Το 1994 τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο δοκιμίου για το Γενικά και ειδικά για την ποίηση.