ΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η μελέτη και έκδοση των απομνημονευμάτων του Απόστολου Παπακώστα, που ήταν πατέρας μου, αποτέλεσε για μένα ένα όνειρο ζωής, που κάποια στιγμή κατόρθωσα να υλοποιήσω. Η ενασχόληση με το κείμενο αυτό, μετά από δέκα έξι χρόνια από τον θάνατό του και σαράντα περίπου από τη χρονολογία της συγγραφής του, δεν ήταν τυχαία. Έπρεπε να αποστασιοποιηθώ από τη συναισθηματική φόρτιση, που δημιούργησε ο θάνατός του, ώστε να μπορέσω να αξιολογήσω, ως ιστορικός, καθεαυτό το έργο και να το παρουσιάσω με το μέγιστο βαθμό αντικειμενικότητας, ώστε να αποτελέσει ουσιαστική πηγή ιστορικής έρευνας της εποχής, που περιγράφει, δηλαδή από την αρχή της κατάρρευσης του μετώπου, κατά τον πόλεμο 1940-1941 μέχρι την απελευθέρωση της χώρας από τη γερμανο-ιταλική κατοχή και τα γεγονότα, που ακολούθησαν την απελευθέρωση αυτή. Το εγχείρημα αυτό ήταν από τη φύση του ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Όχι μόνο λόγω του δεσμού, που με συνδέει με τον δημιουργό του έργου, που θέτει ευθύς εξ αρχής πρόβλημα αντικειμενικής αξιολόγησης του κειμένου, αλλά και λόγω του τρόπου με τον οποίο εκθέτει τα γεγονότα, τις κρίσεις επ' αυτών, τις προσωπικές αναλύσεις και τις σχέσεις, που αναπτύσσει, σχέσεις αγάπης και μίσους με τον ίδιο τον αρχηγό του ΕΔΕΣ στρατηγό Ζέρβα. Μια εύκολη λύση θα ήταν να αντιγράψω το κείμενο χωρίς καμία επεξεργασία και να αφήσω τον αναγνώστη να αναλάβει το βάρος της εκτίμησης, αλλά και της αξιολόγησης του "ιστορικού" αυτού "ενθυμήματος". Πάνω σ' αυτό μάλιστα εκφράστηκαν αντικρουόμενες απόψεις, ακόμη και από δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι θεωρούσαν και θεωρούν ακόμη και σήμερα ότι "κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σε ένα τέτοιας μορφής κείμενο κριτικά", με το σκεπτικό ότι κάτι τέτοιο συνιστά μια κάποια μορφή αυθαίρετης λογοκρισίας και αλλοίωσης του κειμένου.