ΑΠΙΣΤΙΑ ΜΕΤΑ ΦΟΝΟΥ

Οι έξυπνοι λύνουν τα προβλήματά τους, ενώ οι σοφοί δεν τα αφήνουν να δημιουργηθούν, λέει ένα παλιό ρητό. Σοφό δεν μπορείς να με πεις, αφού έμπλεξα χωρίς να το καταλάβω σε περιπέτειες. Μικρό το κακό. Άλλωστε η ζωή μου είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι ποτέ δε διεκδίκησα δάφνες σοφίας. Τώρα όμως έπρεπε να φανώ έξυπνος. - Γιατί δεν πήγα στους μπάτσους να πω ό,τι ήξερα; - Γιατί δεν το είπα καν στη γυναίκα μου; Δεν μπορούσα να δώσω απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα. Κι επειδή στη ζωή μου σε κάθε πρόβλημα έδινα πάντα μια απλή, ξεκάθαρη και λανθασμένη λύση, αποφάσισα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Έφτιαξα έναν τριπλό ελληνικό, πήρα δίπλα μου και τα αγαπημένα μου Marlboro, ίδια κι απαράλλαχτα όπως τα έβγαζα απ' την κωλότσεπη του ξεσκισμένου μου Levi's είκοσι πέντε χρόνια πριν και έκατσα στον υπολογιστή. Έβαλα το "Blitzkrieg" των Ramoes και η μέρα ξεκίνησε με τόση ένταση που σηκώθηκε ακόμα κι ο πεθαμένος Λάζαρος. Και τότε κατάλαβα γιατί δε μίλησα σε κανέναν! Ήθελα να κάνω μια φορά αυτό που φοβάμαι. Ήθελα μια ανάσταση στη νεκρή από περιπέτεια ζωή μου!