ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ (1929 - 2016)

Επέλεξα για τον υπότιτλο τέσσερις χαρακτηρισμούς, που νομίζω ότι πρέπουν στον Δ. Ν. Μαρωνίτη: εμπαθής δάσκαλος, πολύτροπος φιλόλογος, ανένδοτος διανοούμενος και ισοβίτης της γλώσσας. Το «εμπαθής», μολονότι έχει φορτισθεί και με αρνητική σημασία, ταιριάζει στον Μαρωνίτη, που, ως δάσκαλος, κατά την μαρτυρία των μαθητών του, ήταν παθιασμένος: αναστάτωνε τις αίθουσες και τα αμφιθέατρα, συνάρπαζε τους φοιτητές, απαιτούσε πολλά και κάποιους δυσαρεστούσε. Το ομηρικό επίθετο «πολύτροπος» το δικαιούται και ο Μαρωνίτης, διότι επέδειξε μια αξιοθαύμαστη φιλολογική ευκινησία και ευρύτητα. Κινήθηκε με την ίδια άνεση και την ίδια μέθοδο τόσο στην κλασική όσο και στη νεοελληνική γραμματεία, διευρύνοντας έτσι τα πεδία της φιλολογικής ερμηνείας. Ο Μαρωνίτης και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος αλλά και ως πολίτης και πνευματικός άνθρωπος στάθηκε ανυποχώρητα συνεπής στις αρχές και τις πεποιθήσεις του. Εναντιώθηκε με αξιοπρέπεια και αλύγιστο θάρρος στη στρατιωτική δικτατορία, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Μάτωσε στη συνέπεια «ανένδοτος» διαβίου. Με το «ισοβίτης της γλώσσας», υπογραμμίζω την ισόβια κάθειρξη του Μαρωνίτη στην ελληνική γλώσσα, αρχαία και νέα, και την αγωνία του για την κατάκτηση της έκφρασης. Η γλώσσα του ξεχωρίζει για την αιχμηρή της ακρίβεια, τις υπολογισμένες αποχρώσεις της, την πειθαρχημένη νεολογιστική ροπή της.