Ο ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ

Γεννημένος στο κέντρο του Παρισιού, κατάλαβε αμέσως ότι επρόκειτο για την πιο αφιλόξενη πόλη του κόσμου, ιδιαίτερα απέναντι στους νέους. Έτσι, σ' όλη του τη ζωή έζησε στο πρεσβυτέριο ενός μικρού χωριού στην κοιλάδα του Σεβρέζ, όταν δεν ταξίδευε ανά τον κόσμο, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στη Γερμανία και το Μαγκρέμπ. Η τέφρα του είναι τοποθετημένη στον κήπο του, στο εσωτερικό ενός λαξευτού μνημείου που παριστάνει έναν κοιμώμενο με το πρόσωπο σκεπασμένο από ένα ανοιχτό βιβλίο, που τον κουβαλούν έξι μαθητές, οι οποίοι με τη λύπη τους φέρνουν στο νου μια παιδική εκδοχή των Αστών του Καλαί του Ροντέν. Μετά από μακροχρόνιες σπουδές φιλοσοφίας, έφτασε αρκετά αργοπορημένος στο μυθιστόρημα, το οποίο είχε εξαρχής συλλάβει ως μια μυθοπλασία, κατά το δυνατόν συμβατική φαινομενικά, που αποκαλύπτει μια μεταφυσική υποδομή, αλλά είναι προικισμένη με μια ενεργητική ακτινοβολία. Μ' αυτή την έννοια πρόφεραν συχνά τη λέξη μυθολογία μιλώντας για το έργο του. Αν του χρειαζόταν ένας πρόγονος και μια ετικέτα, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί τον J. K. Huysmans και τον όρο του μυστικού νατουραλιστή. Κι αυτό γιατί στα μάτια του όλα είναι ωραία, ακόμη και η ασχήμια· όλα είναι ιερά, ακόμη και η λάσπη. Σχετικά με τον έρωτα έλεγε: "Υπάρχει ένα αδιάψευστο σημείο στο οποίο αναγνωρίζεις ότι αγαπάς κάποιον ερωτικά, κι αυτό είναι όταν το πρόσωπό του σου εμπνέει περισσότερη φυσική επιθυμία από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κορμιού του". Αν υπάρχει ένα μνημείο προς τιμήν του, ιδού η επιτάφια επιγραφή που θα ήθελε να έγραφαν σ' αυτό: "Σε λάτρεψα, μου το ανταπέδωσες εκατονταπλάσια. Σ' ευχαριστώ, ζωή!"