DE MAR A MAR

Με κανένα γνωστό μας ήχο, δεν έμοιαζε αυτός ο θόρυβος. Ξεκινούσε από τις ξαρτόριζες κι έφτανε πάνω στα ξάρτια, στα παταράτσα, ακουμπούσε στα μαγκιόρα και ξαναγυρνούσε κάτω. Ένα παράξενος, επίμονος συριγμός. Δεν ήταν από τον αέρα. - «Ακούτε. Είναι ο Τιμ», μας έλεγε ο Tactician. Τον ακούγαμε κυρίως στους βραδινούς αγώνες, μέχρι που τον συνηθίσαμε. Ένα βράδυ, σε μια πλεύση πρίμα, ο αγέρας ξεπέρασε τα εικοσιπέντε μίλια πραγματικά. Αλλαγή μπαλονιού. - «Ν' ανέβει το εναμισάρι». Έπνιξα ένα ωχ, ένα για την ένταση του αέρα, που δεν μ' άρεζε κι ένα ακόμα για το μπαλόνι που μετά ήθελε νετάρισμα. Μπορεί κάποτε να είχα την ικανότητα να νετέρνω πολύ γρήγορα και σωστά και στο σκοτάδι χωρίς κανένα φως, όμως είχα αρχίσει να μεγαλώνω, να μην το 'χω πια τόσο καλά και το εναμισάρι ήταν πολύ βαρύ για μένα. Αλλαγή πορείας, κατέβασμα μπαλονιού κι εγώ βολίδα μέσα να νετάρω το μπαλόνι. Να 'ναι έτοιμο. Πολύ γρήγορα ανέβηκα επάνω. - «Το 'κανες κιόλας;» - «Ναι παιδιά, κάτι παράξενο συμβαίνει». Κάποιος με βοηθούσε. Όταν έγινε και δεύτερη και τρίτη φορά, είχα πια την βεβαιότητα ότι κάποιος με βοηθάει. Ήταν αδύνατο αυτό να γίνει μόνο από μένα! Άρχισα να περιμένω με χαρά ν' ανέβει ο αέρας, να βάλουμε το εναμισάρι, να το κατεβάσουμε, να τρέξω μέσα στο σκάφος, να το νετάρω παρέα με τον Τιμ.