Η ΚΑΤΑΦΑΝΗΣ ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ ΤΩΝ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ

Το μόνο που μένει Στη -δική μου- μνήμη του Το μόνο που μένει, μετά από λίγο, είναι : 1) Κάποιες ιδιόχειρες αφιερώσεις σ’ εσώφυλλα βιβλίων, 2) Η μνήμη της φωνής ( για κάποιο λόγο, ανεξήγητο, σου ’ναι πιο εύκολη από ’κείνη της μορφής ), 3) Ένα συρτάρι με κλειδιά ταυτότητες, ληγμένα διαβατήρια, 4) Σκόρπιες κουβέντες ( κυρίως απ’ τα χρόνια που σε μεγάλωνε ), 5) Σπαράγματα εκφράσεων Ένα βλέφαρο που πετάριζε σε ώρες οριακού εκνευρισμού, Ένα χαμόγελο που στράβωνε σε στιγμές υψίστης αμηχανίας, Το βλέμμα που χαμήλωνε μπροστά σ’ ανέξοδες διαχύσεις Κι έπειτα ; Έπειτα, συνεχίζεις να γελάς,να φιλάς, να κοιμάσαι,και, πολύ γρήγορα, έχουν περάσει πέντε και δέκα χρόνια και δεν τον σκέπτεσαι πια , μόνο τον επισκέπτεσαι ανήμερα των γενεθλίων του ( τα ετήσια μνημόσυνα σε κάνουν να φρικιάς , τα θεωρείς απόκοσμο εορτασμό του θανάτου κι εσύ επιμένεις να τιμάς πάντα τη γέννησή του κι ας μεσολάβησε η λεπτομέρεια του θανάτου ).