ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ

Το χώμα. Η ύπαρξή του και η βεβαιότητα της επιστροφής σ’ αυτό είναι από τα ελάχιστα δεδομένα σε μια εποχή συνεχών αλλαγών και ανατροπών. Η σχέση μας με τις ρίζες, με τη μνήμη που άλλοτε μας απελευθερώνει και άλλοτε μας στοιχειώνει, αλλά και η βίαιη αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου από το ιστορικό και προσωπικό παρελθόν. Η επίγνωσή του για το αναπόφευκτο της απώλειας δείχνει να ορίζει το χώμα ως χώρο ταφής, ως ύλη της μνήμης αλλά και της ελπίδας για διαρκή αναγέννηση. Το χώμα που μένει, και δε μένει παρά να αναπτύξουμε τα συναισθήματά μας, σε βάρος έστω του ιδιοτελούς μυαλού μας. Χωρίς τους άλλους, ως αναγκαίο αίτημα συνύπαρξης, οι ιδιωτικοί καθρέφτες δεν επαρκούν.