ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Μπορούμε να αντιληφθούμε από στρατηγική σκοπιά τη ΝΕΠ με δύο τρόπους· να της αποδώσουμε μια ισχυρή έννοια και μια αδύναμη έννοια. Αν εννοήσουμε τη ΝΕΠ ως απλή παύση στην κοινωνικοποίηση και ως μέσο για να ξαναστηθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, τότε μπορούμε να πούμε ότι σε γενικές γραμμές πέτυχε τον στόχο της. Αν όμως αναγνωρίσουμε στη ΝΕΠ μια ρηξικέλευθη μέθοδο για να επιλυθούν καταλλήλως οι δευτερεύουσες αντιφάσεις, για να ανυψωθεί το επίπεδο συνείδησης και γνώσης των μαζών, για να επανασυντονιστούν οι πραγματικές σχέσεις με τις νομικές και πολιτικές σχέσεις, για να εδραιωθεί η συμφωνία των εργατών και των αγροτών, τότε καθίσταται αδύνατον να εκφέρουμε την ίδια κρίση. Ποια η σχέση μιας θεωρίας της μετάβασης με την επαναστατική στρατηγική; Ποιες είναι οι βασικές αρχές μιας τέτοιας θεωρίας και πώς σχετίζεται αυτή με τη μελέτη των πρώτων χρόνων της σοβιετικής επανάστασης; Συνδέεται ουσιωδώς με τη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ) ή η τελευταία αποτέλεσε απλώς μια αναγκαστική παρένθεση πριν από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση όπως πολλοί ισχυρίζονται; Για περισσότερο από έναν αιώνα το ζήτημα της σοσιαλιστικής μετά βασης αποτελεί τη λυδία λίθο της πρακτικής και της θεωρίας του μαρξισμού. Ο Ρομπέρ Λινάρ συμβάλλει σημαντικά σε αυτήν την κατεύθυνση, καθώς με το παρόν κείμενό του, γραμμένο το 1966, επιχειρεί, βασιζόμενος σε μείζονες παρεμβάσεις του Λένιν (αλλά και του Μπουχάριν) καθώς και στη σκιαγράφηση και την ανάλυση των ταξικών σχέσεων της περιόδου 1921-1929, να προσδιορίσει εκ νέου τη ΝΕΠ ως μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου με ορίζοντα τον κομμουνισμό. Με βάση αυτήν τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», θέτει επιτακτικά το αίτημα για τη διαμόρφωση μιας μαρξιστικής θεωρίας της μετάβασης.