ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΥΨΗ

Η συγγραφή, η έκδοση και η αρχική πορεία του έργου αποτέλεσε μια περίεργη διαδικασία, γεγονός που μου το κατέστησε εξαρχής ενδιαφέρον. Οι πρώτες κριτικές της εποχής δεν ήταν καλές, οι ήρωές του θεωρήθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, ανήθικοι και, στη χειρότερη, τέρατα, και δεν έγινε εμπορική επιτυχία. Η συγγραφέας έφτιαξε ανθρώπους ατελείς, που θέλουν πάση θυσία να ευτυχήσουν, ζώντας παράλληλα με τον τρόμο μιας μυστηριώδους ασθένειας που τους σκοτώνει σιγά σιγά και λίγα χρόνια αργότερα θα ταυτοποιούνταν ως "φυματίωση". Δεν έχει ευαίσθητους ήρωες που αγαπούν ακούραστα και περιμένουν στα μπαλκόνια πύργων, αλλά βίαιους, εκδικητικούς άνδρες, μέθυσους, ύπουλους υπηρέτες που πιστεύουν στη δική τους εκλεκτική σωτηρία και γυναίκες που κάνουν πράγματα αδιανόητα για την εποχή και το φύλο τους. Και, βέβαια, μία από τις δυνατότερες ιστορίες αγάπης, του Χήθκλιφ και της Κάθριν, χωρίς όμως να παρουσιάζει καμία ερωτική σκηνή μεταξύ τους. Είναι ένα πρωτόγονο, ζωικό, βαθιά θρησκευτικό έργο, που αγναντεύει από πολύ μακριά τη χριστιανική ηθική, σχεδόν χλευάζοντάς την, αν και η συγγραφέας υπήρξε κόρη πάστορα, και που συνορεύει μάλλον με την τραγωδία και όχι με το ρομαντικό δράμα. Τα ζευγάρια του (Χήθκλιφ-Κάθριν, Έντγκαρ-Κάθριν, Χήθκλιφ-Ισαβέλλα, Χίντλεϋ-Φράνσις, Λίντον-Κάθυ, Έρτον-Κάθυ) κραυγάζουν για αγάπη και ψάχνουν να ευτυχήσουν, χωρίς να διστάζουν να φτάσουν, γι' αυτό, στα άκρα. Παλεύουν να χαρούν και τελικά νικούνται από τα παντοδύναμα χερσοτόπια, που δεν αφήνουν να βλαστήσουν παρά χαμηλοί θάμνοι