Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ὅποιος καταπιάνεται μέ τό θέμα τῆς ἀγάπης καί νομίζει ὅτι θά τό διαπραγματευτεῖ ἱκανοποιητικά καί διεξοδικά, εἶναι τουλάχιστον ἀφελής, ἀφοῦ «ὅπου ἀγάπη, ἐκεῖ συγχρόνως καί ὁ Θεός» (Ἰσαάκ Σύρου, Λόγος A). Ἤ κατά τήν Κλίμακα, «ἐκεῖνος πού θέλει νά μιλήσει γιά τήν ἀγάπη, ἐπιχείρησε νά μιλήσει γιά τόν Θεό», ἐφόσον βέβαια ὁ ἄπειρος Θεός «ἀγάπη ἐστίν» (Α΄ Ἰω. 4.8,16). Στήν ἀνθρώπινη ἀγάπη ὅσο κι ἄν τά ἄτομα ἑνώνονται, ποτέ δέν εἶναι δυνατό νά ἐξυψωθοῦν στήν ἀπρόσιτη κατάσταση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Παρά ταῦτα ὁ Χριστός στήν ἀρχιερατική Του προσευχή, παρακαλεῖ τόν Πατέρα Του «ἵνα πάντες ἕν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὦσιν» (Ἰω. 17.20-21). Μᾶς δείχνει τόν ἀνέφικτο στόχο, γιά νά μᾶς ὑποδαυλίσει τόν ζῆλο νά ἐπιδιώξουμε νά προσπελάσουμε κατά τό δυνατόν κοντύτερα. Φοβερός ὁ λόγος. Μᾶς ζητεῖται ἡ ἀγάπη στόν ἀπόλυτο βαθμό της. Εἴμαστε παιδιά τοῦ ἑνός Πατρός, ἄρα εἴμαστε ἀδέλφια ἰσότιμα μεταξύ μας. «Ἕν Πνεῦμα... εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα· εἷς Θεός καί πατήρ πάντων», ἐπιμένει ὁ Παῦλος (Ἐφ. 4.4-6). Ἀφετέρου ἡ βαθειά καί εἰλικρινής ἀγάπη συνιστᾶ τήν κάθετη διάσταση τῆς ἀδελφότητας, κάπως ἀντίστοιχα μέ τήν κάθετη σχέση τῶν θείων προσώπων. Ἀγάπη σέ βάθος, κάθετα, θυσιαστική· καί σέ πλάτος, πρός ὅλους, χωρίς ἀποκλεισμούς. Κάθετα καί ὁριζόντια, θυσιαστική! Σταυρός! Σάν τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἤ ἀλλοιῶς, ἀγάπη κάθετη πρός τά ἄνω, πρός τόν Θεό· καί ὁριζόντια στό πλάτος, πρός τούς ἀνθρώπους..